این عصرای تابستون
عصرای بهار هم
تو سن و سال 27 سالگی شاید
...
نمیشه دوام اورد خونه رو
یه دوستی..یاری...قدمی باید زد
هرچی هم فیسبوک و تلگرام و وایبر نداشته باشی که به کارات و برنامه ات برسی
بلخره یه ساعتی از روز...مثل همین عصرگاه های دلگیر
دلت میگیره خب
و تنها پناه میبری
به کتاب هایی که همدم تو ان.
گاهی به روزایی فکر میکنم که شاید تنها ی تنها باشم
میبینم دوست داشتن و درد و دل با این کتاب ها
بهترین ارامشو میتونه بهم بده
...
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد