امروز...از این نقطه...از لبه ی پرتگاه پر از تشویش ِجوانی،
می خواهم چند خطی برای "تو" بنویسم.
"تو"یی که مخاطب خاص ام بوده ای وهستی...در استمرارزمان!
و من کوتاه هستم برای توصیف اندیشه های بلندبالایت.
خوب می دانی آرشیوم قد نمی دهد به گنجینه دانش تو،با این اوصاف زهوار دررفتگی لغاتم را چشم بپوشان و چون همیشه با سخاوت به نوشته ام بنگر:
پُر بار بگویم "اعظم عزیزم بسیار برایم ارزشمند و والایی"
تو همانی که گامهایت را همیشه قدمی فراتر گذاشتی تا اندیشه هارا اپسیلونی فراتر ببری.
تو همانی که با تمام وسواس ذهنی ات بر کوتاه نگری های این عوامان چشم پوشاندی
و روی تفکرات خط خطی شان نقاشی های بنفش کشیدی!و خواستی استجابت دعایشان باشی وقتی شکست خورده بودند.
امروز به تو می بالم که
ایستادی ...
با کفش های راحتی ات!
روی تک تک افکار خار دارشان
و ترقی کردی بدانجا که حسادت بر می انگیزد دنیای صوفیانه و کنج آبی جوانی ات!
قدر این"فهم"
این "شعور"
این "نجابت"
و این" سخاوتت" را بدان.
انسانیت را همانگونه که فراگرفته ای پیش ببر.
صحبت از بالیدن که شد نیاز می دارم بگویمت که منظور جایگاه اجتماعی ات نیست..
منظور ناب اندیشه های درونت....همانها که باعث شده
این روزها از دلتنگی ات فرو بروم!
اعظم ِ سراسر سفید...به جان نمانده ام قسم این پاییز بی تو سرشار از رخوت و سکون است
لحظه های پر از خالی!!
کاش بودی تا عصر گاه های دلگیرش را با هم کنار قفسه کتاب هایت
با دنیا دنیا حرف و خروار خروار مهربانی طی می کردیم
ناگهان نهیب عقربه ای خوابیده! ما را به خودمان باز می گرداند و وعده ی دیداری دوباره...دلمان را خنک.
زلال ِ پر از آرزو...؟
بگو ببینم به چند تا از آرزوهایت رسیده ای!!؟
مبادا که پنهان کنی چرا که در چشمانت می شماردمشان!
جنس دغدغه هایت را هم چشیده ام...
چگونه بازگو کنم حس ام را که عمری در پستو تپانده بودم تا که مبادا رشک دور و بریانم را بر انگیزد....حتی گاهی از ترس خودت برایت نگفتم تا چه حد محتاج حضورت هستم...
می ترسیدم گََر بگیری و بروی...
عم قزی جان!!!
دوست دارم باز هم کنارم بنشینی و برایم تا ساعت های بلند! حرف ببافی
و من هنگام رفتن گردن آویزی از حرفهایت به یغما ببرم
دوباره یادم دهی رسم عاشقانگی را...
ملامتم کنی نابخردی هایم را....
وکمک ام کنی...
هان! راستی از اینجا!برایت بگویم:
در ایران همه چیز خوب است.....هنوز همان کهنه پرست های بو گندو!!
پیزُرلای پالان هم می گذارند و ایران را ترقی!می دهند
زنجان هم همان زادگاه ِشیرینت است که لحظه های پلشتش سقف دلت را خم می کرد
—وقتی پیاده گَز می کردی چهار راه معلم را تا به انتها--
خانه هم همان خانه است...فقط درزهای روی دیوارش کمی عمیق تر شده
و موریانه ها چاق تر!
(و جیره بندی می کنند برای روزهایی که کسی نباشد درآن)
پس جانم برای چه دلتنگی؟
هان!!!پدر و مادر نازنین؟صنم به فدای دل شیشه ای ات که همیشه دلواپسشان بودی.
حالا که به –جبر زمانه- یا – تلاش در خورانه - یا – پاداش صادقانه -
روح و جسمت کشانده شده به گوشه ای...
و مشغول صیغل دادنشان هستی دلتنگی ات را کم کنJ
می دانی دوست جانم؟این قسمت از ماجرا مرا یاد جریان دلشوره های "شیرین!" می اندازد...شیرین -مادرم را می گویم که همیشه به وقت "عروسی و عروس گردانی"
بهمان سفارش می کرد که
بند دلم آرامتر-خونسردتر-آهسته تر برانید که مبادا صانحه ای عمرتان را کوتاه کند!!!!
و من تمام راه را با دلشوره طی می کردم و هیچ لذتی نمی بردم .
بعدش هم به سلامت فارغ می شدیم...
و دوباره بر می گشتیم به همان زندگی ِبی فایده و انسان بودن بی ارزش!
کسی نیست بگوید آخر فدای چشمانت این زندگی کجایش برای من ارزشمند است
که تو با اتفاق های نیفتاده از قبل صحنه را بر من خراب می کنی و من بی اینکه بدانم بر می گردم نقطه اول!
اگر بنا به زیستن است باید مفید باشد و طی طریقت....پس راه ات را برو،بی هیچ غصه ای
و بدان هیچ کسی ماندنی نیست،مگر یادشان که به نیکویی آورده شود
باشد روزی به این وجود پر از فرزانگی ات در کنار مَرد ترین مردِ دنیا ببالم
چرا که نیک می دانم مرد ترین مرد دنیا می تواند اندیشه های طلایی ات را به مقصدش برساند
و ظرافت ِ زن بودن را از نگاه ِ محجوبت بیرون بکشد!
به چشمانت بگو قطع نکنند....خودم رفع زحمت می کنم
با احترام
صنم
yeni tenha chizi ke mitoonam begem ine ke darem ashkamo pak mikonam!na bara neveshtet ke por az eqraqe der morde man!bara ine ke to delem ye jeshne rah andakhtı ve oon jashne fehmıden donyaye kasıye ke adamaye doro beresh sekht mıfehmendesh!...mers3000000000 babat hameye fehmo shoorı ke darı ve man behesh eftekhar mıkonam
ای من فدات بشم:)))))))))))))
اینجا جوابتو نمیدم...بمونه اومدی !
دلم گرفته برایت زبان ساده ی عشق است
سلیس و ساده بگویم:
دلم گرفته برایت